Հռոմի պապ

Հռոմի պապի ամբողջական ինքնիշխանությունը Մայր աթոռի նկատմամբ պահպանվում է տարածքային ունեցվածքի առկայությունից զատ:

 

Վատիկանի ինքնիշխանությունը, որն ամրագրվել է 1929թ.ի Լաթերական պայմանագրով, բխում է Մայր աթոռի ինքնիշխանությունից:

 

Քրիստոնեության առաջին դարերում «պապա» անունը կիրառվում էր բոլոր եպիսկոպոսների նկատմամբ, իսկ ի սկզբանե բոլոր այն հոգևորականների նկատմամբ, ովքեր օրհնության իրավունք ունեին: Գոյություն ունեն փաստեր այն մասին, որ 7-րդ դարից մինչ այժմ որոշ եպիսկոպոսներ անվանվում են «պապա»-ներ: Սակայն 7-րդ դարից սկսած մինչ այժմ «պապա» տիտղոսը շնորհվում է միայն հռոմեական և ալեքսանդրիական եպիսկոպոսին, ընդ որում Կոնստանդինապոլսի Ուղղափառ եկեղեցում պահպանվել է «ավագ երեց» (протопапа) տիտղոսը. նա սուրբ սոֆիայի տաճարում կամ Մեծ պալատում գլխավոր քահանան է (պատրիարքից հետո):

 

Կաթոլիկ ուսուցման համաձայն պապը հանդիսանում է սուրբ Պետրոսի`   որպես առաջին հռոմեական եպիսկոպոսի ժառանգորդը, և դրա շնորհիվ հանդիսանում է Եկեղեցու գլուխ: